Zły wynik testu PAPP-a – Co to oznacza? Co dalej?
Spis treści
Zły wynik testu PAPP-a – jakie wyniki są dobre?
Zaczynając od podstaw, wynik testu PAPP-a uznaje się za „dobry”, jeśli jego wartości mieszczą się w określonych, standardowych przedziałach. PAPP-a jest białkiem produkowanym przez zarodek i łożysko, a jego poziom jest zazwyczaj niższy w przypadku wysokiego ryzyka wystąpienia zespołu Downa czy innych wad chromosomalnych.
W praktyce, za normę przyjmuje się, że poziom PAPP-a powinien być wyższy niż 0.5 MoM. Poziomy poniżej tej wartości mogą wskazywać na zwiększone ryzyko wystąpienia anomalii genetycznych, jednak sam test PAPP-a nigdy nie jest jedynym wskaźnikiem, na którym opierana jest diagnoza.
Zły wynik testu PAPP-a – co oznacza niski poziom?
Zły wynik PAPPA – niski poziom PAPP-a może sugerować zwiększone ryzyko wad chromosomalnych, takich jak zespół Downa (trisomia 21), zespół Edwardsa (trisomia 18) czy zespół Pataua (trisomia 13). Jednak warto zaznaczyć, że niski poziom PAPP-a nie jest równoznaczny z pewnością wystąpienia tych chorób, ale jedynie z podwyższonym ryzykiem.
Po otrzymaniu złego wyniku PAPP-a, lekarz może zalecić dodatkowe badania, takie jak test NIFTY pro czy Prenatal testDNA, amniopunkcję lub biopsję kosmówki, które zapewnią dokładniejszą ocenę stanu płodu. Tutaj należy się zastanowić czy nie lepiej będzie wybrać w pierwszej kolejności wybrać badanie NIPT o wyższej czułości.
Zły wynik testu PAPP-a – co jeśli badanie wyjdzie źle?
Otrzymanie złego wyniku testu PAPP-a nie jest wyrokiem. Po pierwsze, warto zrozumieć, że jest to jedynie narzędzie przesiewowe, które wskazuje na możliwość podwyższonego ryzyka, a nie diagnozę. W przypadku nieprawidłowych wyników, można skonsultować się z lekarzem w celu omówienia dalszych kroków diagnostycznych.
Najczęściej, zalecane są szczegółowe badania, dodatkowe testy genetyczne, które pomogą potwierdzić lub wykluczyć ewentualne nieprawidłowości.
Zły wynik PAPP-a i dobre USG – co wtedy?
W sytuacji, gdy wynik testu PAPP-a jest niski, ale wyniki ultrasonografii (USG) są prawidłowe, ryzyko wystąpienia poważnych wad chromosomalnych jest znacznie mniejsze. Pamiętajmy, że zarówno test PAPP-a, jak i USG w pierwszym trymestrze mają na celu ocenę ryzyka, a nie postawienie diagnozy.
W takich sytuacjach, lekarz może zadecydować o dalszej obserwacji oraz ewentualnym wykonaniu dodatkowych badań, w celu zapewnienia maksymalnej pewności co do zdrowia płodu. Bardzo często dobre wyniki USG mogą zniwelować obawy związane z niskim poziomem PAPP-a. Dla swojego spokoju możesz wykonać badanie wolnego DNA płodu o wysokiej dokładności, aby odzyskać spokój w ciąży.
